29 il öncə, 1990-cı il 19 yanvar. Qorbaçovun sovet ordusunu Bakıya göndərməyinə bir gün qalıb. Hərçənd buna qədər Bakıda “qətliam ssenarisi” hazır idi.

Həmin tarixdən 3 gün öncə, yanvarın 17-də şimaldan hərbi eşelonun daxil olmaq cəhdi də bunu təsdiqləyir. O vaxt şimal bölgəsində yerli əhali hərbi qatarın Bakıya doğru irəliləməsinə imkan vermədi. Lakin eyni ssenari fərqli istiqamətdən daxil edilən qoşunla gerçəkləşdirildi.

Çeçenistanın azadlığı uğrunda mübarizə tarixinə adını əbədi yazdırmağı bacaran əfsanəvi səhra komandirlərindən biri olan mərhum Şamil Basayevin bu gün doğum günüdür. Onun barəsində bu kiçik xatirəmi bölüşməkdə məqsədim heç də hansısa terrorçuluğa, separatizmə, müharibəyə bəraət qazandırmaq deyil, çeçen xalqının əsrlər boyu davam edən və təəssüf ki həmişə də uğursuszluqla bitən azadlıq mübarizəsinə mənəvi dəstək verməkdir.
2006-cı ildə 41 yaşında şəhid olan Şamil Basayevlə görüşüm haqqında indiyədək çox az dost-tanışla danışmışam. Onlar isə əsasən bu görüşün vasitəçiləri olduqları üçün məlumatlı idilər. Onunla 1992-ci ilin yanvarında Bakıda Şeyx Şamil küçəsi (?) ünvanında bir mənzildə görüşmüşdüm. O zaman bu ünvan Çeçenistanın gizli qeyri-rəsmi nümayəndəliyindən biri kimi fəaliyyət göstərirdi. Görüşümüz İstanbulda yaşayan Leçe adlı bir çeçen iş adamı vasitəsilə mümkün olmuşdu. Leçe Çeçenistanda nüfuzlu şəxslərdən sayılırdı. Qroznı şəhərində biznesi və hətta radiosu da var idi. Həm də Çeçenistan prezidenti mərhum Cövhər Dudayevin dostu və o zaman Daxili işlər naziri Maqomedovun yaxın qohumu idi. Hər ikisi çeçen-rus müharibəsində şəhid oldu.

Latviya Respublikası dekabrın 20-də keçmiş Dövlət Təhlükəsizliyi Komitəsinin (DTK) arxivlərini açıb. Arxiv materialları mətbuatda dərc edilib. Arxivlərin açıqlanması ilə bir çox maraqlı faktlar gün işığına çıxıb. Belə ki, sənədlərin içində 1939-cu il təvəllüdlü Aleksandr Kudryaşov adlı bir şəxsin adına şəxsi iş var. Məlum olub ki, həmin Aleksandr Kudryaşov Riqa və Bütün Latviyanın mitropoliti Keşiş Aleksandrdır.

26 февраля в Азербайджане отмечают очередную годовщину Ходжалинского геноцида — резни, которая стоит в одном ряду с Хатынью, Герникой, Лидице, Сребреницей… Наверное, если поднапрячь воображение, то можно поверить, что с военной точки зрения взять Ходжалы было «крайне, крайне необходимо». Но расстрел безоружных беженцев сначала у села Кятук, где были убиты и взяты в плен несколько сотен человек, а затем — чудовищная бойня у села Нахичеваник военного смысла уже не имели.

…В ХVII-XVIII вв. началось активное продвижение Российской Империи на юг, к Черному морю и на Кавказ, Турция потерпела ряд серьезных неудач в войнах с Россией и ее влияние на Кавказе и в прилегающих регионах оказалось поколебленным.