Qapisindiran

Əsl qəhrəmanlar heç vaxt qəhrəmanlıqlarını adi məişət səviyyəsinə endirməzlər

1992-ci ilin iyulu. Azərbaycanda eyforiya hökm sürür. Çətin iqtisadi şəraitə, cəbhədə qanlı döyüşlərə və insan itkilərinə baxmayaraq, insanların üzlərində təbəssüm var. Azərbaycan qoşunları Ağdərə şəhərini hücumla ələ keçirdi və indi hamı hücumun davamını gözləyir. İndi bizi dayandırmaq olmaz!

Və axşam milli televiziyada yol polisinin növbəti reydi haqqında bir süjet göstərirlər. Sərxoş vəziyyətdə idarə etdiyi üçün saxlanılan nəqliyyat vasitəsinin hərbi geyimli sürücüsü qəzəblənir, kameraya fikir vermir: “Nədir? Bir az dincələ bilmərəmmi? MƏN! Ağdərəni alan mən! Qan tökdüm! MƏN! Və sən…!”…

2021-ci ilin avqustu. Gövdəli bir kişi klinikanın şüşə qapısını sındırır və növbədə dayananları öz hüquqlarını müdafiə etməyə çağırır. Bu hadisəni əks etdirən videogörüntülərdə onun əsas arqumenti – “Qarabağda qan tökdüm!” olur.

Video sosial şəbəkələrin Azərbaycan seqmentində yayılır. Tezliklə, Daxili İşlər Nazirliyindən (DİN) bir bəyanat yayılır və burada videodakı kişinin Qarabağdakı döyüşlərdə ümumiyyətlə iştirak etmədiyi, başqa sözlə, bir fırıldaqçı olduğu xüsusi olaraq vurğulanır. Bütün bunlardan hansı nəticə çıxarmaq olar?

Kreativliyin müasir dəbinə uyğun olaraq, DİN-in bəyanatının son abzası ilə başlayaq. Qurum vurğulayır ki, zorakılıq edən müharibə iştirakçısı deyil.

Nolsun ki?! Həqiqətən, hər şey bu şəxsin dediyi kimi olsaydı, məsuliyyətdən yaxa qurtarardı? Yəni müharibə iştirakçısı olsa, onun poliklinika qapısını sındırmasına həqiqətən göz yumulacaqdı? Yəqin ki, yox. Çox güman ki, DİN bu dəqiqləşdirmə ilə həmin neqativ hərəkətin müharibə iştirakçıları ilə heç bir əlaqəsinin olmadığını açıq şəkildə göstərir.

Ancaq həqiqət budur ki, bəzən özümüz də insanların ən kiçik detallarda belə, öz “qəhrəmanlıq keçmişlərini” necə reklam etdiklərinin, özləri üçün xüsusi imtiyazlar tələb etdiklərinin şahidi olmuşuq. Və “qəhrəmanlıq keçmişi” ifadəsindəki sitatlar cəbhə əsgərlərinə hörmətsizlik kimi qəbul edilməsin. Axı, əsl qəhrəmanlar heç vaxt qəhrəmanlıqlarını adi məişət səviyyəsinə endirməzlər.

Lakin 44 günlük müharibədə iştirak edən bir adam, öz şücaətini nümayiş etdirərək, ictimai asayişi pozsa belə, digər vətəndaşlar kimi qanun qarşısında cavab verməlidir. Bütün bu hərbi kampaniya və 3 min şəhid verməkdə məqsəd Azərbaycan dövlətinin qanuni yurisdiksiyasındakı torpaqlarda asayişi bərpa etmək deyildimi? Bəli, hər bir ölkə vətəndaşı tarixi bir qələbə qazanmaq uğrunda həyatını riskə atanlara sonsuz minnətdarlığını bildirir.

Vaxtaşırı mediada görünən xəbərlərə görə, dövlət də onları unutmur. Ancaq heç kimin “qırmızı xətti” keçməsinə icazə verilmir. Çünki bu xəttin arxasında anarxiya, xaos və qanunsuzluq dayanır. Və bu, heç də astroloji proqnoz deyil.

Yaxın keçmişdə artıq belə bir təcrübə yaşadıq. Əvvəlcə 1992-ci ilin iyulunu xatırladıq. Amma sonra oktyabr gəldi başımıza. Cəbhə xəttində mövqe tutan, lakin sonra cəbhəni boşaldan hərbi hissələrin də qoşulduğu Surət Hüseynovun “qiyamı”, Bakıya qarşı yürüşü və nəticədə – ermənilərin hücumu, bizim tərəfimizdən ciddi ərazi və insan itkiləri… Ağdərə üzərində nəzarət də itirildi. Yeri gəlmişkən, separatçıların bayrağı hələ də bu şəhərdə dalğalanır.

Yenə yazdır. Amma şükür Allaha, artıq 1992-ci il deyil. Nə təcrübə eynidir, nə də dövlət. Və Azərbaycanda artıq neobolşevizm yaşamayacaq.

Müəllif: Vüsal ƏLİYEV

araz.az xəbər portalı.